تهرون که میگن شهر قشنگيه؟

"یک نفر آمد
تا عضلات بهشت
دست مرا امتداد داد."
دوستش داشتم؛
باورش داشتم؛
ایمانش رو؛
"یک نفر آمد که نور صبح مذاهب در وسط دکمه های پیرهنش بود.
از علف خشک آیه های قدیمی
پنجره می بافت."
قبولش داشتم؛
و تک تک کلماتش رو با تمام وجود، سرمیکشیدم؛
"یک نفر آمد کتابهای مرا برد.
روی سرم سقفی از تناسب گلها کشید.
عصر مرا با دریچه های مکرر وسیع کرد.
میز مرا زیر معنویت باران نهاد.
...
فرصت ما زیر ابرهای مناسب
مثل تن گیج یک کبوتر ناگاه
حجم خوشی داشت."*

یک بار از من خواست روی میز دراز بکشم.
گفت در رو به آرومی قفل می کنه و هیچ کس نمی فهمه.
یادم نیست چه دلیلی داشت؛ اما قطعا استدلال معنوی پشت کارش خوابیده بود؛ یعنی همون چیزی که اعتماد من رو به سمت خودش جلب کرده بود؛ شاید خواهش کرده بود آفریده محبوبش روی میز دراز بکشه تا مهری بشم و بر من نماز بخونه؛ تا محبوبش رو تقدیس کنه؛ تا در من "حق" رو ببینه، همون طور که درباره خودش می گفت "انا الحق".
شاید تنها به خاموشی دستگیره در بود که اعتماد نکردم و خواسته اش رو اجابت نکردم وگرنه به او و احتیاط و همه جانبه نگری و مصلحت اندیشی اش به ویژه درباره خودم یقین داشتم.

دیروز بود که توی یه فیلم به عینه دیدم وقتی کسی روی میز خوابانیده بشه چقدر از قدرت دفاع و تسلط بر بدنش کاسته میشه و چقدر ...

*قسمتهایی از شعر سهراب