تهرون که میگن شهر قشنگيه؟

- وقتی به هنر خاصی به ویژه موسیقی یا ورزش خاصی به خصوص تیمی زیر نظر یه استاد یا مربی نپرداخته باشی، یا طی دوران تحصیل شاگرد مثبتی که سر کلاس حواسش به درسه ، همون جا از معلم درسها رو یاد میگره و در کلاس حضور فعالی داره نبوده باشی، احتمالا گواهینامه رانندگی گرفتن برات سخت میشه.
چون برای اولین بار میشه که تحت کنترلی. زیر فشار قرار میگیری که دقت و تمرکز کامل داشته باشی، که حواس و اعضای بدنت رو هماهنگ با هم بکار بگیری. اولین بار میشه که کوچکترین حرکت تو مهم میشه. جزیی ترین کنش یا واکنشت. و دیگه خودت تنها نیستی که به خودت حق بدی گاهی کند باشی یا اشتباه کنی...
تجربه خوبیه! احساس میکنی برای دیگری مهمی. انگار براش عزیزی. اگر هنرمندی حرکات انگشتانت، اگر ورزشکاری ضربان قلب و تنفست و اگر تمرین رانندگی میکنی حرکت دقیق پای تو بر کلاج مهم میشه. در همه اینها آرامش تو مهم میشه، اینکه فکر ناراحت کننده ای آزارت نده وعصبیت نکنه. تجربه خوبیه که کسی قدم به قدم با تو همراهی کنه و بگه چی کار کنی، در شرایطی که به کاستیها و تواناییهای تو اشراف داره، می دونه کجا اشتباه میکنی، چرا اشتباه میکنی و چطور باید اشتباهت رو رفع کنی. تو تنها به حال فکر میکنی چون کس دیگه ای هست که حواسش به فردای تو باشه. یکی دیگه هست که برای تو برنامه بریزه، پس خیالت راحت!
- نمی دونستم یه دوچرخه سوار می تونه اینقدر تنها باشه. خوب؛ یه اضطرابی همراه آدمه، شرم از اینکه جلوی دیگران بخوری زمین و ترس از ماشینی که از روبرو به سمت تو میاد یا ماشینی که صداش، نزدیک شدنش رو از پشت سر به تو خبر میده. و تو بی پناهی...
تمرین رانندگی از دوچرخه سواری به مراتب مشکل تر است (دوچرخه فقط چند دنده ساده داره که تعویضشون مثل خاله بازی میمونه)، اما در تمرین رانندگی که با سرعت کم میری، صرفا توانایی این رو داری که به ماشینت صدمه بزنی و هر چه تلاشی کنی، آسیب قابل توجهی متوجه خودت نخواهد بود. در حالیکه روی دوچرخه تنهایی و حتی محفظه بسته ای مثل اتاقک ماشین نیست که تو رو کامل از فضای بیرون جدا کنه و لااقل آرامش تنها بودن رو بهت بده. با تنهایی مواجهی که به راحتی میتونه مورد تعرض دیگران قرار بگیره!