تهرون که میگن شهر قشنگيه؟

درسته یکی یه دونه بودن خوبه اما گاهی آدم رو مجبور به انجام کارهایی میکنه که دلت نمی خواد مثل دیدن فیلم "آتش بس".)
با اینکه کارهای تهمینه میلانی جای انتقاد خیلی زیادی داره، با اینکه ایرادهای فنی زیادی به کارش وارده، با اینکه در انجام همون رسالتی که خودش رو نسبت بهش متعهد می دونه -فمنیسم- هم (به نظر من) گند میزنه و در فیلمهاش فمنیسم را به سطح بسیار پایینی تنزل میده و بساط به مسخره کشیدنش رو فراهم میکنه، با اینکه فیلمهاش خیلی شعاریه، و در اونها خیلی اغراق میکنه و سعی نمیکنه با یک کم ظرافت و تعمق پیام فیلمش رو یه جوری برسونه که بیننده بپذیره، با اینکه با انتخاب کلیشه های تکراری و سطحی، شخصیت پردازی اش افتضاحه، بازیگرهاش سیاه (آنتی فمنیست) یا سفید (فمنیست) هستند و زیادی زنها رو برحق میدونه، با اینکه فکر میکنه فیلم اجتماعی میسازه ولی راه حلهاش –مثلا در واکنش پنجم- علاوه بر سطحی بودن حتی در جامعه لیبرالی مثل آمریکا هم پیاده نمیشه، و با اینکه فکر کرده دفاع از زنان حتی به قیمت به سخره گرفتن دوجنسیها و خنگ نشان دادن آنها خیلی ارزشمنده و روشنفکر بازیه،
اما مشکلی رو در روابط زن و مرد باز کرده بود که با وجود سادگی ظاهریش بسیار دردسر سازه، تازه است و زیاد روش کار نشده.
حرفهای نگفته زیاده که سینما میتونه مجال خوبی برای پرداختن بهشون باشه مثل مشکلات زن و مردها در رابطه جنسیشون که با وجود گستردگیش هنوز تابوست؛ یا مسایل و اختافات زن و شوهرهایی که بیست، بیست پنچ سال از ازدواجشون گذشته. تقدیس نهاد خانواده باعث شده تصور کنیم مشکلات زوجین فقط مربوط به سالهای اول ازدواج است و بعدش همه چی گل و بلبل میشه و یا اینکه ازدواج یعنی پیوندی که تا مرگ باقی بمونه یا عشق و عاشقی ولذت (به ویژه لذت جنسی) و هیجان مال جوانهاست، تنها حق جوانهاست. مثلا راحت می تونیم بپذیریم که مادر و پدرمون طلاق بگیرن فقط به خاطر اینکه دیگه مثل گذشته همدیگر رو دوست ندارن و دیگه هم رو تامین نمی کنند؟ و دوباره ازدواج کنند؟ (چون ما هم به اندازه ای بزرگ شدیم و چه بسا زندگیهای مستقل هم داریم، که بچه طلاق به حساب نیاییم.) چه اشکالی پیش میاد اگر این اتفاق بیفته؟ اگر هم پیش بیاد الزاما وضع بدتر از الان میشه؟) احتمالا ما و حتی والدین ما هم نمی پذیرن. چون مگه بیکارن؟ کم دردسر دارن؟ این مساله آن قدرها هم مهم نیست...
مهم نیست همان طور که کودک آزاری و فرزند کشی و دختران فراری و خوشونت خانگی و خودسوزی زنان و حق آزادی بیان و حق شهروندی و خیلی چیزهای دیگه یک زمانی مهم نبود و مساله، ما به حساب نمی یومد. و رسانه ها نقش مهمی در جلب توجه ما به این مسایل بازی کرد. با وجود اینکه اقبال عمومی از تلویزیون در مقایسه با هر رسانه دیگری بیشتره، بهش نمیشه امید داشت؛ تلویزیون فقط قابلیت گندزدن داره. اما سینما میتونه؛ (البته اگر جریان کمرنگ و تاحدی گسسته اش رو در این زمینه قوت ببخشه و کیفیت آثار رو بالاتر ببره.) چرا که خوانایی آن برای عموم از روزنامه و اینترنت بیشتره ، از طرفی یک فیلم خوب اگر معروف بشه، هنوز میتونه مردم رو به سالنهای سینما بکشه. اگر هم مردم سینما نیان یا فیلم مجوز نگیره بالاخره به دست مردم میرسه.

پ.ن: جایزه های کلانی که برای قرعه کشی بانکها یا محصولات بعضی از کارخانه ها در رسانه ها تبلیغ میشه، واقی است؟ واقعا همه اون جایزه ها رو میدن؟ در یک قرعه کشی عادلانه؟ (اگر اون قدر سود میکنند که چنین جوایزی بتونن بدن که الهی بمیرن!) مردم باور می کنن؟ اصلا نهاد دولتی هست که روی صحت و سقم وعده وعیدهای اونها به مردم، نظارت داشته باشه؟؟؟