تهرون که میگن شهر قشنگيه؟

- مثل کودکی که وقتی می خواد از نظر غریبه ها پنهان بمونه، دستش رو جلوی چشمهاش می گیره و پلکها رو بر روی چشمها فشار میده؛ به گمان اینکه اگر اون کسی رو نبینه دیگری هم او رو نمی توه ببینه، من هم فکر می کنم کسی وبلاگ من رو نمی بینه و من تنها برای خودم می نویسم. این طوری شاید راحت تر باشم و راحت تر بنویسم...
- به یکی از دوستانم که مثل خودم کنکوریه، پیشنهاد دادم به همراه چند تن دیگه یه وبلاگ گروهی داشته باشیم و در آن از پشت کنکور بنویسیم. از خستگی، ناامیدی، بی حوصلگی و یا اضطراب پشت کنکور. و به هم از طریق یادداشتهامون امید بدیم، انگیزه و انرژی.
این دوست هنوز جواب من رو نداده. تصمیم گرفتم از وبلاگ خودم شروع کنم. و همین جا از پشت کنکور بنویسم. بی خیال اینکه کسی ممکنه یادداشتهام رو بخونه.
اما اگه کسی بخونه چه اشکالی داره؟ شاید کسی اگه حال خراب من رو ببینه، بتونه با کامنتش باعث بهبود روحیه ام بشه. یا یادداشتی از من به درد یه کنکوریه دیگه بخوره.
- چه فرقی میکنه؟ بنویس بی توجه به خوندن یا نخوندن دیگران.
چرا اینقدر دیگران برای ما مهم باشن؟ و اینقدر به قضاوتهای اونها وابسته باشیم و به دنبال تاییدیه گرفتن از اونها درباره خودمون باشیم؟
گاه فکر می کنم تا حدی در لباس پوشیدن و برخوردهای اجتماعیم به خودم آزادی میدم. اما می بینم که چطور ویژگیهای غالب جمعی که در آن قرار گرفتم، بر احساس من نسبت به عملکرد و رفتارهام تاثیر دارن. در جمع آدمهای ژیگول و اهل مد و کسانی که روابط خیلی راحتی دارن، من دختر دبیرستانی، سنگین رنگین و بچه مثبت به حساب میام و در جمع ساده پوشان، تیره پوشان، وابستگان حکومت و مذهبیون، جلف و سبک و عجیب و چه بسا زننده جلوه می کنم. نمی دونم این جماعت به من چطور نگاه می کنه، مهمه اینه که گمان من از نتیجگیری اونها این طور است و از هر دو پیش بینی کمی معذب میشم...
- اصلا اولین مشق کنکورم، مشق تنهایی است. و کمرنگ کردن نقش و تاثیر تاثر دیگران بر زندگی و احوال خود.
مشق اینکه در سن و سال من دیگران کجا بودن (و هستن) و چه می کردن (و می کنن) -در چه مقطع تحصیلی درس میخوندن، چه قدر درآمد داشتند، ازدواج کرده بودن یا نه، رانندگی میکردن یا نه، آرایش می کردن یا نه، چقدر زبان بلد بودند یا تواناییشون در نوشتن تا چه حد بالا بوده- برام مهم نباشه! می تونم بگم به من چه؟ می تونم مرتب خودم رو با بقیه مقایسه نکنم؟ می تونم از اینکه گاه به گاه خودم رو عقبتر از دیگران احساس کنم، عذاب نکشم؟ میتونم به اینکه اگه امسال کنکور قبول نشم چه خیته، زشته، فکر نکنم؟
- همون طور که دوری جستن از جمع ویژگی بعضی از انسانهاست، بعضی دیگر هم از تنهایی خویش می گریزند، نه فقط برای تاییدیه گرفتن در سراغ جمع میرن که شادی و آرامش و احساس امنیت را هم در جمع می جویند. یا اونچه که در زندگی به دنبالش هستند، به گمانشون در جمع میابند.
کسانی که وابستگی زیادی به حضور دیگر انسانها برای تامین لذت و آرامششون ندارن، احتمالا خودشون رو بیشتر دوست دارن، قبول دارن و اتکا به نفسشون بیشتره.
از تمرین تنهایی می نویسم.