تهرون که میگن شهر قشنگيه؟

هیمن که یه مدتی به هر دلیل ننویسی، منتظر یه حادثه یا اتفاق تکان دهنده و محیرالوقوع میشی برای شروع دوباره. یا منتظر اینکه به کشف خاصی نایل بیای، الهامات ویژه ای به تو بشه، به دانش یا تجربه منحصر به فردی دست پیدا کنی یا شاید همین بهانه ای که امشب دست داد.
حسام نه تنها همیشه برام دوست خوبی بوده، و هر چی هم از طرف من دودر شده باز مثل این مامانها که بچشون همیشه بچشون باقی میمونه، من اونقدر دوستش بودم که هر از گاه ازم خبری بگیره. با وجود اینکه درگیر کنکور فوقش هم هست. و حسام به جز خودش، دوستانش هم -به قول این اراذل اوباش مهندس فردوسی به تهران رفته و وابستگانشان- به طرز لانچیکویی متعهد و وفادار و اهل اخلاق و محبت هستند. طوری که حتی اگر مناسبات نزدیک و عاطفی قابل توجهی هم باهشون نداشته باشی، اونقدر با مرام هستن که حالت رو جویا بشن و به درخواست کمکت نه نگن. حساب کتاب فایده و چگونگی جبران توسط طرف مقابل رو هم هیچ وقت ندیدم بکنن.
بی ربط بود؟ بهانه یعنی همین...

پی نوشت: تو که به خاطرت دارم سعی میکنم وقتی داغونم، نزنم به کوچه، چوب نشم، خشک نشم، حرف، بزنم، نزارمت برم؛ شاید باعث شدی این وبلاگ بیچاره رو هم هی رها نکنم!